AbainGoardia











{2009/07/17}   Nora ez dakizun hori

nora_webNora ez dakizun hori

Irati Jimenez

ISBN 978-84-9783-672-2

240 páginas

Marzo de 2009

Elkar

 

Ya había dicho anteriormente que la nueva hornada de escritores y especialmente escritoras euskaldunas surgidas en los dos últimos años venían pisando fuerte. Hace poco mencionaba a Katixa Agirre cuando reseñé Habitat, un libro precioso.

Este libro que traemos ahora es mi nueva recomendación sentida. Ningún otro libro en euskara me había cautivado tanto desde que leí el año pasado Burbuilak de Irati Elorrieta. Es inevitable echar un vistazo hacia atrás para hablar de la obra de Irati Jimenez, pues es de recibo hablar de su padre Edorta Jimenez quien inauguró la saga literaria familiar. Debo reconocer que no me han entusiasmado en demasía las pocas obras que he leído de Edorta, pero debo reconocer su capacidad de jugar con el euskara, de saber convertirlo en un vehículo elegante, de saber tomarse licencias estilísticas y la capacidad de hacer prosa poética brillantemente. Y parece haber sido un buen maestro, pues su hija Irati no solo ha seguido sus pasos, sino que en mi opinión, la aprendiza ha superado a su maestro.

La primera obra de Irati vio la luz en 2002 de la mano de Txalaparta, dentro de su colección infantil Axuri Beltza, cuyo título era Malcolm X, biografía del activista negro. Posteriormente publicaría un libro más largo, la novela corta Bat, bi, Manchester (Un, dos, Manchester), de la mano de Elkar en 2007 y cuando llegó a mis manos me pareció que estaba bien, aunque no me enganchó tanto como otros que leí al mismo tiempo. De la mano de la fundación de la caja de ahorros Kutxa llegó Laranja azalaren negarra  (El llanto de la cáscara de naranja) en 2008, como fruto del premio literario Donostia Hiria (esto me ha pillado de sorpresa, pues no tenía constancia de este libro que he encontrado de casualidad en la base de datos de la agencia de ISBN).

Nora ez dakizun hori (que en castellano querría decir algo así como Aquel/aquella que no sabes hacia donde) es una novela larga y muy cautivadora. A lo largo de las páginas nos iremos encontrando la historia de dos personas que dividen el libro en dos.

La primera mitad la conduce Martín, quien ha estado quince años lejos de su tierra, trabajando como fotógrafo a lo largo y ancho del mundo y que después de tanto tiempo, regresa a Bilbao cuando le organizan una exposición fotográfica. Cuando partió Martín estaba en un momento crítico de su vida, conoció a un extraño hombre (poseedor de ojos de distintos colores), quien le pregunta qué quiere hacer (“fotografías”, le responde Martín), qué haría, a cambio de qué vendería su alma, y Martín le responde que a cambio de poder fotografiar cuentos imposibles. Y así descubrirá al volver que posee once fotografías de diversas partes del mundo en la que siempre aparece una misteriosa persona.

Martín encuentra a su regreso protección en casa de Elías, quien pese a no ser su padre, lo ha criado desde pequeño, un reputado reportero del pasado, quien todas las noches escucha el mismo programa de radio que conduce una presentadora de la que está enamorado.

La otra parte de la obra la encabeza Nora, la nocturna locutora de radio, quien se considera vampira y quien también ha ido en zozobra en su vida. Vive con su abuela, quien la ha educado (Nora no conoció a su padre, y su madre falleció en un trágico accidente cuando estaba embarazada de ella). La abuela Rosa es la protagonista secundaria de esta sección, amante de los cuentos imposibles, quien ha tenido una vida durísima, dirigiendo el Albergue de los Imposibles en Nebraska, educando en solitario a sus hijos mellizos, que pierde a su hijo al fugarse de casa y a su hija en el mencionado accidente, hechos que lleva como pesadas losas sobre sus hombros, y que en la hora próxima de su muerte mientras que va quedándose ciega se va convirtiendo en protagonista de uno de sus cuentos imposibles.

A medida que van avanzando las páginas ambas partes (y sus dos protagonistas principales, por supuesto) se van entrelazando de manera cada vez más estrecha, va creando diferentes historias, van desarrollándose las vidas, temores, y sueños de los personajes y así la novela va ganando en belleza y atracción, así como el magnetismo, los miedos y la pasión que rodean a Martín y Nora nos embriaga de emoción y compasión.

Como ya he mencionado, este es el mejor libro en Euskara que he leído en el último año. Libro totalmente recomendable, casi obligatorio. A partir de ahora empezaremos a buscar entre nuestras fotos aquella persona misteriosa a la que decir “Tú, aquella que no sabes hacia donde te diriges”.

 



Maria says:

Buenas!
La verdad es que ya habia leido buenas impresiones sobre ese libro, sin embargo lo habia buscado y había llegado a la conclusión de que no había sido traducido (al castellano, claro). ¿Sabes si se puede comprar en castellano?
Muchas gracias



abaingoardia says:

Aupa,
Siento responderte que este precioso libro aún no ha sido traducido al castellano, que al menos sepa yo. Igual me tendré que poner a ello para que lo podáis disfrutar las castellanoparlantes, je je je.
Gracias por leer el blog, cualquier otro comentario que tengas puedo respondertelo desde mi email.
Un fuerte abrazo, besarkada bero bat!



Joana says:

Aupa!!
Ba bai, esan beharra daukat, liburu zoragarria da. Oraintxe bertan irakurtzen nabil, datorren astean azterketa baitaukat eta euskaraz irakurri ditudanen artean politena iruditu zait.
Benetan merezi du gaztelaniaz idaztea guztiok goza dezagun.
Musu handi bat!!



abaingoardia says:

Epa,
Beno, pozten nau zuri ere gustatzea liburua, benetan liburu handi baten aurrean gara. Nere txokotik edozeini gomendatu izan diot liburua eta poz-pozik hartu dute. Eta blog honetako artikulu irakurriena dugu liburu honen aipamena, alde handiarekin (800 irakurketa inguru urte t’erdian), beraz horrek esan nahi du liburuak arreta sortu duela eta ahoz aho doala.
Izan ontsa eta zorte on azterketetan.

Muxu eta besarkada bero bana.



Utzi iruzkina

et cetera