AbainGoardia











Putzuzulo Gaztetxea

18-10-2010

Hell Division + Tragedy

Llegó el momento que muchos oyentes llevábamos esperando, el día en que los norteamericanos Tragedy viniesen a tocar entre nosotros, y casi puede decirse que muchos nos mentalizamos e incluso algunos se “acicalaron” para ello. Quien nos iba a decir a todos que la noche acabaría de un modo bien distinto.

A eso de las nueve pasadas comenzaron los donostiarras Hell Division. Un sonido muy oscuro, si bien ahondan en sonidos crust, podríamos englobarlos entre los que siguen la línea de sonido más metalero, frente a los que llevan la vena más punk. Instrumentalmente me gustaron bastante, eran muy compactos y bastante bestias. El cantante sin embargo no me gustó tanto, no se si sería que no había calentado suficiente la voz, pero en lugar de salir con una voz totalmente gutural o chillona, fue algo que estaba a medio camino y no me terminó de convencer. Se valió de un pedal delay para hacer efectos de eco en la voz, y si bien inicialmente el resultado era poco convincente para mi gusto, debo reconocer que en general, a medida que avanzaba el concierto la cosa fue mejorando terminando de dar un resultado agradable.

Después llegó el turno de Tragedy. Han logrado generar muchos seguidores con esa renovación del sonido crust que impulsaron con tres pedazo de discos (Tragedy, la joya Vengeance y la correcta Nerve Damage) y, si la memoria no me falla, dos singles (uno de ellos compartido con Totalitar), y que estaba ansiosa por verlos tocar. No puedo decir con seguridad cuantos éramos, siempre he sido muy malo para hacer cálculos superficiales en sitios cerrados y oscuros como el de la sala del Gaztetxe de Zarautz (y en sitios amplios es aún peor). Podíamos ser unas trescientas personas. Algunos dicen que podíamos ser unos cuantos más, y venidos de muchos sitios para ser un lunes (¡al parecer había incluso sevillanos que vinieron a seguir la gira!).

La actuación del cuarteto de Portland puede resumirse en dos partes. La primera es el concierto en sí. Hicieron varios temazos de los tres discos (la mayoría que reconocí eran de Vengeance), la primera canción del single en solitario y un tema muy bueno, rítmico, que a varios nos sonó muy Motörhead (¿una nueva canción?). Fue una actuación realmente buena, en directo demostraron que no había adornos extra en los discos, que transmiten exactamente lo mismo, sin perder un gramo de fuerza, y el público lo disfrutó totalmente, bailando moshes y demás en primera fila y los que conocían las letras las gritaron (como fue con The Hunger). A mi me atrajo ver cómo reivindicaban a través de pegatinas y camisetas su procedencia de la escena Hardcore-Punk, cuando podía parecer más metal, pues hay había un montón de bandas: GISM, Wretched, Post-Regiment…

La segunda parte, la peor, llegó demasiado deprisa. Tras unas ocho canciones, al de unos treinta minutos, dejan de tocar. Todos pensamos que era el típico descanso y que harían bises, pero no. Nadie se movía del lugar y no tenían escape posible, pues tenían que pasar entre el público. Mientras que el baterista tomaba aire con un ventilador, el resto amagaba con desmontar. La gente comenzó a pitar, a gritar. El baterista se dio cuenta y trató de convencer al resto de volver a tocar. Y casi lo consiguió, pues los dos cantantes llegaron a encender de nuevo sus amplificadores. Pero el segundo guitarrista, en tanto discutían del asunto, siguió desmontando a la chita callando y finalmente les acabó mirando con una cara tipo “¿pretendéis que vuelva a montar todo esto?”. Y así acabó el concierto a los treinta minutos. Maitena y yo nos marchamos de allí a las once de la noche. Antes pudimos ver como les lanzaban algún objeto. La actitud de la banda fuer vergonzosa, como algunos se lo reprocharían después, y mucha gente, viendo que ya no era posible reclamar el dinero de la entrada, optó por hacérselo pagar de otra forma, la misma que hubiese hecho yo de no haberme comprado las camisetas antes del concierto: no comprándoles nada. Los colegas me dijeron que apenas vendieron nada después de su actuación, y que seguramente fue por su obrar.



Putzuzulo Gaztetxea

2010-10-18

Hell Division + Tragedy

Heldua zen zaletu askok urtetan itxaron dugun eguna, Tragedy estatubatuarrek gure artean jotzeko eguna eta ia esan daiteke asko hartarako mentalizatu eta atondu ginela. Nork esan behar zigun ordea gaua bestelako modu batean amaituko zela.

Gaueko bederatziak aldera Hell Division donostiarrek hasiera ematen diote emanaldiari. Soinu oso iluna, crust doinuetan sakontzen badute ere, hauek metal oinarrietatik aurrera egiten dutenen multzoan bil genitzake, punkaren bidetik joaten direnen aurrean. Instrumentalki asko gustatu zitzaizkidan, oso trinkoak eta basatiak egiten baitziren. Abeslaria ordea ez zitzaidan horrenbeste gustatu, ez hasieran behintzat, ez dakit izango zen ahotsa berotu ez zuela, baina ahots gutural edo benetan basatia egin beharrean, erdibidean geratzen zen eta ez ninduen batere konbentzitzen. Kontzertuan zehar baliatu zen zenbaitetan delay pedalaz oihartzunak sortzeko, eta hasieran ere ongi ez bazihoan, onartu beharra dut orokorrean, eta ahotsa partikularki, hobetzen joan zirela gustura utzi ahal izateko moduan.

Ondoren Tragedy helduko zen. Hiru disko puska (Tragedy, Vengeance harribitxia eta Nerve Damage txukuna) eta, oroimenak huts egiten ez badit, bi single kaleratu ostean (horietako bat Totalitar taldearekin) beraiek bultzaturiko crustaren berriztapenak zaletu asko bildu ditu eta taldea ikusteko zain ziren. Ezin dezaket ziur esan zenbat ginen, oso txarra naiz halako kalkuluak egiteko Gaztetxeko gela itxi hartako leku ilunetan (eta zabaletan okerragoa da). Hirurehun bat izan gintezkeen, batzuek askoz gehiago ginela esan zuten, eta toki askotatik etorriak ziren ere (antza denez, bira jarraitzera igotako sevillarrak ere baziren!).

Portlandeko laukotearen emanaldia bi zatitan bana daiteke. Lehena kontzertu bera da. Kanta puska asko egin zituzten hiru diskoetatik hartuak (Vengeance diskoko kantu gehiago ezagutu nituen), bakarkako singlearen lehen kanta eta ohartu nintzen ere ezagutzen ez nuen beste kanta bat egin zutela, zenbaitzuei Motörheaden moduko erritmoak gogoratu zizkigunak argi eta garbi (kantu berria?). Emanaldia ikaragarri ona izan zen, zuzenekoan estudioan grabaturiko bezain ostia txarrarekin aritu baitziren, ez zen indarrik galtzen, eta jendeak gozatu zuen gogoz, lehen lerroan mosh eta abarrak dantzatzen aritu baitziren eta kantak zekizkitenek kantatu zituzten (The hunger kantu puskan bezala). Niri erakarri ninduen nahikoa pegatina eta kamisetetan aldarrikatzen zituzten taldeak, argi baitzegoen oso metal doinuak erabilita ere, Punk-Hardcore mundutik datozela: GISM, Wretched, Post-Regiment…

Emanaldiaren bigarren zatia, okerrena, goizegi etorri zen. Zortzi kantu ingururen ondoren, hogeita hamar minutu inguru pasata, jotzeari utzi zioten. Guztiok pentsatzen genuen atsedena hartzen zutela bisak egiteko gero. Baina ez. Inor ez ginen handik mugitzen eta ezin zuten urrun joan, irtenbide bakarra jendaurretik pasatzea baitzen. Bateria joleak haizagailuarekin airea hartzen zuen artean, gainontzekoak desmuntatzen joan ziren, oso pixkana. Jendea txistuka hasi zen, oihuka. Bateria jolea egoeraz ohartu zen, ikusi baitzuen bost hamar minutu inguru pasa zirela eta ez zela inor mugitu. Gainontzeko taldekideak konbentzitzen ahalegindu zen eta ia lortu zuen, bi kantariek beren anplifikagailuak piztu baitzituzten berriz. Baina bigarren gitarrak, hitz egiten zuten artean, desmuntatzen jarraitu zuen eta azkenik halako aurpegi batekin begiratu zien, “akaso nahi al duzue orain berriz ere dena muntatzen hastea?”. Eta horrela, hogeita hamar minutuko emanaldiaren ostean, kontzertua amaitu zen. Maitena eta biok gaueko hamaiketan itzuli ginen etxera. Aurretik ikusi ahal izan genuen nola baten batek zerbait bota zien. Jarrera lotsagarria izan zen taldearena eta, nahiz eta jada ez zen posiblea sarreratik kobratu zuten dirua erreklamatzea, jendeak beste modu batez ordain arazi zien. Egin zuten neuk egingo nukeena aldez aurretik erosi izan ez banitu kamisetak: ez erostea. Lagunek esan zidaten ia ez zutela salmentarik izan kontzertuaren ostean, eta ziur izan hori izan zela taldearen jarrera dela eta.



et cetera